مونترال زیبای من...
مونترال با همه خوبی هایش..برای من،برای منی که شیفته مکان ها و خاطرات هستم...جایی را ندارد تا آرامش بگیرم...تا بغض کنم و دلتنگ شوم و یا شاید گریه کنم.تهران داشت...با همه بدیش...
اینجا پل عابر پیاده نداره و عجیب من نیاز به ارتفاع دارم وقتی دلم می گیرد.همون 5 دقیقه روی پل بودن برای من اندازه 10 ساعت گریه است...
مونترال کوه ندارد و هیچ کس اندازه خود من نمی دونه نشستن در ارتفاع یک کوه و خیره شدن به منظره ای در حال حرکت چه حس جالبی است...و ارتفاع باز چیزی که اینجا کم دارد.
اینروزها عجیب دلم گرفته است...
همین
سیما
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر