دوشنبه، فروردین ۰۷، ۱۳۹۱

سفری در پیش

بیا رو راست باشیم هنوز که هنوزه دوست داری دستان روزگار نوشتار این سرنوشت را به گونه ای دیگر رقم می زد.شاید دلیل این دل دل بی امان و این تصمیم گیری ساده همین خطوط نابخشودنی باشد در چشمان درشت و سبزت..
به زمان دلتنگ که نزدیک می شوی یه چیزی وسط روزهایت جا خالی می کنه...و تو خودت رو وسط اون فرودگاه سرد تصور می کنی دستانی که برای آخرین بار در دست می گیری نگاهی که با نگاهت گره می خوره و تویی که می خوای وایسی تا همه چیز بره و تو بمونی و حس کنی زندگی اینجا تموم می شه...دیگه اتاق آبی نخواهد بود...دیگه صدر و ترافیک وحشتناک همت رو باید فراموش کنی...ولی بر نمی گردی...با نگاهت به شیشه کدر خداحافظی می کنی با لبخندی به زور به مامور گمرک می گی مقصدت رو صورتش رو می بینی که با اخم مهر می زنه و تو آروووم با کریر خسته ات به سمت روزهای آینده می ری...روزهایی که روزها منتظر رسیدنشون بودی...تموم شدن یک دوره دیگر...همیشه اینقدر دویدی که نفهمیدی کی تموم می شه..حالا تموم می شه فصل زندگی و داشتن داستانی در ایران...شاید برگردی...شاید نه...شاید بتونی ...شاید نه...از آخرین بازرسی که رد می شی موبایلت رو در میاری و زنگ می زنی...«من دم گیتم» با بغض خداحافظی می کنی و باید به مردمی نگاه کنی که همه انگار منتظرن زودتر گیت باز بشه...بخوای بگی نترسین باز می شه..همه می ریم...قرار با هم بریم...با هم تا اون سر دنیا...بشی مسافر و مسافری که رفتنش رو خودش انتخاب کرد نه سرنوشت...سرنوشت نبود که تو رو توی میدون آزادی قرار داد در اون خرداد درد...تو خودت خواستی ببینی...همه کور نبودن...اما تو...
با کریرت می ری توی یه قوطی فلزی...و با بلند شدن هواپیما می پره ذهنت...می ره در دورترین حادثه خونه می کنه...و تو هستی و آخرین سو سوی کولکچال در بالای یک کوه بزرگ...با خودت می گی یعنی دفعه دیگه تهران رو کی می بینی و دلت می گه...به زودی نه...زودی در میان نیست...همه چیز بعد از چند روز زندگی در آنجا می شود مثل گذشته...تو می شوی قسمتی از آن زندگی و روزهایت آفتابی تر شاید...
اما مطمئنی دفعه آینده خونه اونجا نیست...مطمئنی دیگه بابلسر نیست ...مطمئنی گذر زمان اینبار سریعتر از قبل است...مطمئنی...و سرت را به پشتی صندلی تکیه می دی و از پنجره منظره بیرون رو نگاه می کنی...به عبور از خیابان های آینده فکر می کنی و از اون لحظه به بعد سعی می کنی گذشته رو فراموش کنی...!!!دقیقا از همون لحظه...به رسیدن به فرودگاه مونترال فکر می کنی به کارهایت...به دستان منتظر عشقت...
سخته...خیلی سختههههه..خیلی سخته....
سیما
فروردین 1391

۱ نظر:

مامان دریا گفت...

Salaam Sima jaan
Modatieh azat khabari nist va up nakardi
khastam halet ro beporsam
Omidvaram ke khoob bashi