یک عصبانیت بی انتها....

فقط از خدا یه سوال دارم...

هیچ وقت تو زندگیم دل هیچ کس و نسوزندم...همیشه همین بودم و همین...

شادی هام قد خودم بود و بس...

کوچکترین لحظاتی که می تونستم بخندم و شاد باشم و ازم گرفتی،دلایلش رو بردی زیر سوال...کردی اندازه یه قوطی کبریت دلم رو...و بعدش...اسمش و گذاشتی حکمت...میشه این نفس رو هم بگیری...اسمش و بذاری مرگ؟!!؟؟!؟!؟؟!!؟؟!مشکلی نیست...از جانب اطرافیان من قول 100 درصد می دم...هیچ مشکلی نیست...

سیما

آبان 1389

نوامبر 2010-11-12

از اینجا به بعد اصلاحیه مطلب بالاست

*الآن خیلی خیلی آرووم ترم...هنوز دلخورم...اما شاید فردا فرجی باشد...(جمعه)

**زمانی که می شنوی عزیزی،نازنینی،تنها 2 چند سال دیگر در کنارت هست...حست چیست؟!کمی واضحتر بگم...چقدر گریه می کنی؟

***هوای حوصله نارنجی است...بماند تعبیرش